Davinson Varsa Kıyamet Kopmaz!
Bak kardeşim, şu dünyada her şey sallanabilir… Dolar fırlar, deprem olur, hükümet değişir, ama bir şey sabit kalır: Davinson Sanchez sahadaysa Galatasaray yıkılmaz! Nokta.
Cumartesi gecesi Trabzon’un ayazında değil buz gibi bir savaş çıktı ortaya. Tribün titretiyor, oyuncular yürek yiyor. Galatasaray mı? Ateş gibi! Daha düdük çalmadan rakip sahada, daha beşinci dakikada “top mu çıkartacaksın?” diye basıyorlar, presle boğuyorlar, topu çat çat alıyorlar, ağlara yolluyorlar! Öyle ki, Trabzon çıkamadı bile. Topu her aldıklarında Galatasaray’ın nefesi enselerindeydi.
Ama ben o baskıyı, o golü, o Osimhen kasırgasını bile kenara koyuyorum! Neden mi? Çünkü maçın ruhunu Davinson Sanchez yazdı! Öyle böyle değil; adam rakibe nefes aldırmadı! Galatasaray’ın defansı onunla birlikte kale duvarına döndü! Hani bir laf vardır ya, “duvara çarpıp geri döndü” diye. Trabzon’un bütün hücumları tek tek o duvara tosladı, parça parça oldu.
Batagov Gitti, Kader Bitti!
İkinci yarıya başlarken sahada tek bir denge vardı: Osimhen uçuşta, ama markajda Batagov vardı. Ne zamanki Batagov topalladı, kenara gitti… O an anladık ki maç da gitti! Okay girdi, ama nereye? Adam daha ne olduğunu anlamadan Osimhen ceza sahasına uçtu, topu köşeye taktı. Bu sefer hakem değil, kader düdüğü çaldı.
Ama asıl mesele neydi biliyor musun? O düdüklerin arkasında Davinson’un varlığıydı. Bakın, Galatasaray’ın kaybettiği maçlara bir bak: Süper Kupa’da yoktu. Avrupa’da hezimette yoktu. E kardeşim, daha ne desin bu istatistik? Sanchez sahadaysa o kale delinmez!
Muslera Uzun Vurdu, Trabzon Pas Kesti… Ne Fark Eder?
Evet, ilk maçta Trabzon öyle bir markaj yaptı ki, Muslera topu alıp kaçacak yer aradı. Uzun vurdu, topu kaptırdı, oyunu kuramadılar. Ama dört gün sonra, Okan Buruk öyle bir hazırlamış ki takımı, ilk düdükten itibaren rakip sahada bastılar. Korkmadılar, çekinmediler, nefes aldırmadılar. Bu sefer sahada sırıtan tek bir şey vardı: Trabzon’un çaresizliği!
Yunus uçtu, Barış yırttı, Osimhen deldi geçti… Ama ben diyorum ki, Galatasaray’ın sırtını dayadığı kaya bellidir: Davinson Sanchez! Defansta bir general gibi komut veriyor. Rakip top mu sürdü? Tokat gibi bir hamleyle alıyor. Hava topu mu geldi? Zıplıyor, süzüyor, indiriyor. Sahada yoksa rakip cesaret buluyor. Varsa? Sadece top değil, umut da geri dönüyor!
Son sözüm şudur: Galatasaray’ın gizli kahramanı artık gizli kalmasın! Bu takımı şampiyon yapacak adam, forvetin attığı değil, defansın durdurduğu adamdır.
Ve o adam Davinson’dur. Nokta. Tartışmaya kapalı.
